Sexy Mathematics‘in ilk albumü Future Nights hakkındaki bu yazı, bağımsız müzik blogu snobsmusic.net dışında internette bulabileceğiniz tek kaynaktır.
Sexy Mathematics 2008 yılında Saskatoon Kanada’da kurulmuş bir indie rock grubu. Eylül 2009’da çıkardıkları 6 parçalık Integration EP’sinin ardından grup bu Ağustos ayının başında ilk albümü Future Nights’ı piyasaya sürdü. Albümün kayıdının ardından gitarist/vokalist Chris Daviduik grubu yeni elemanlarla Toronto’ya taşımış. Synthlerde Tab Forsyth, basta Brian Costa ve davulda Sean Hodges ile yoluna devam eden Chris, grubun yaptığı müziği electro-synchro-indie-math-alternative-dance-rock olarak tanımlıyor.
Burak İşyar
İtiraf edeyim, yeni bir grup keşfetmemdeki ilk etken çarpıcı bir isim. Bundan birkaç sene önce benzer şekilde ismiyle dikkatimi çeken Death From Above 1979 gibi Kanadalı olmaları ise ikinci pozitif önyargımı tetikledi. Radiohead ve Arctic Monkeys’in ardından bu yıl şu ana kadar çıkmış en güzel albüm olduğunu düşündüğüm Sexy Mathematics’i ilk dinlediğimde Klaxons ve Bloc Party’i ilk dinlediğim zamanki heyecanı duydum.
İki dakikalık synthesizerlı new age intro ile başlayan açılış parçası Who Knows hemen ardından gelen distortion gitarlar ile albümün gerçek sounduna geçiş yapıyor. Birbiriyle adeta karşılıklı çarpışan gitar ve synth soloları, durağan ama baskın bas vuruşları ve yer yer aksaklaşan sert davul ritimleri ile oldukça dinamik ve enerjik bir albüm Future Nights. Sözler ise oldukça basit, sık tekrarlardan oluşuyor ve birkaç şarkı dışında aşk ve terkedilme temaları üzerine kurulu.
Albüme ismini veren Future Nights’ın albümün gerisinden ayrılan futuristik sözlerindeki karanlık hava şarkının ortalarındaki bas solo ile daha da vurgulanmış. Solution’da çift gitar solo ile güzel bir melodi yaratılmış ve bu sololara ileride synth de katılmış. Daha sonra gelen Retrograde ve Simple Games yine gitar ve synth soloların karşılıklı kullanıldığı, davulların ara geçişler yaptığı iki kısa şarkı olarak albümün görüntüde ilk yarısını kapatıyor.
Albümün ortasındaki No Communication, Joy Division tarzı bas ve klavye girişi ve karanlık sözleri ile albümün bence en başarılı parçası. Ayrıca klavyeler ve vokalist Chris’in nakaratları bana Camouflage’ı da biraz hatırlattı.
Albümün gerisinden oldukça farklı olan bu şarkıdan sonra ise Sexy Mathematics bence müzikal yaratıcılık olarak bambaşka bir boyuta geçiyor. Heavy/indie rock altyapısı üzerine atılan uzun psychedelic gitar sololar, aksaklaşan davul ritimleri, oldukça baskın post-punk bas vuruşları ve distortion synthler ile son dört şarkıda grup resmen zirve yapıyor.
Bu bölümde albümün en uzun parçası olan The Antithesis gitar girişi, bas soloları, davul ritimleri ve sürekli değişen melodi ve temposuyla ayrı bir övgüyü hakediyor bence. Şarkının ikinci yarısı birbirinden farklı birkaç solonun atıldığı enstrümental bir math-rock parçasına dönüşmüş. Gerçekten harika!
Yukarıda da bahsettiğim gibi yılın en başarılı albümlerinden olduğunu düşündüğüm Future Nights’ın içinden bir seçim yapmak zor da olsa en başarılı bulduğum şarkılar No Communication, Submission In Your Arms, The Antithesis ve The Hottest Fashion. Belki farklı/yeni bir tarz müzik değil ama ben çok etkilendim. Rock müzik dinlemeyi seven ve yeni bir gruba şans vermek isteyen herkese şiddetle tavsiye ederim. Grubun bütün albümünü sexymathematics.com adresinden dinleyebiliyorsunuz.
