Bakalım ABD Oscar’ın – yoksa Akademi’nin mi demeliyiz? – götürdüğü yere gidip İran’a girecek mi?
Ege Görgün (Landlord)
CIA tarihinin en iyi 50 ajanından biri olan Antonio J. Mendez’in mesleğindeki en büyük başarısı Şah Rıza Pehlevi’nin devrilip başa sürgündeki lider Humeyni’nin geçtiği İran Devrimi’nin hemen ardından ülkede 
mahsur kalan 6 diplomatın Tahran’dan kaçırdığı operasyondu. 1980’deki bu görev Mendez’in The Master of Disguise – My Secret Life in CIA adlı anı-kitabında yer aldığı gibi Wired dergisinde Büyük Kaçış adlı bir yazıya da konu olmuştu. ARGO filmi işte bu iki metinden yola çıkılarak yazılmış bir film. Kendi başına gerilim düzeyi yüksek bir hikaye olsa da, sinema seyircisi düşünülerek hikayenin bazı ayrıntılarının değiştirilmiş, atlanmış ya da farklı kullanılmış olabileceği elbette akıldan çıkarılmamalı. Bu sayede sonlara doğru gerilim dozu iyice artıp gerçekten çok kurguya göz kırpar hale gelse de filmin genel olarak gerçekleri temel aldığı rahatlıkla söylenebilir.
ARGO’nun neden En İyi Film olduğu – en azından sinemasal açıdan – benim için belirsizliğini koruyor. Hikayenin geçtiği yerin ve zamanın koşullarının filmin başında uzun uzadıya belgesel tekniğiyle verilmesi bile ARGO’nun yetersizliğinin belirtisi bana göre. Şah rejiminin işkencelerine maruz kalmış bir halk dururken, altı Amerikalı talihsiz ve bir Amerikalı kahramanla empati kurdurulmamız ise sinemanın nasıl bir güce sahip olduğunu bir kez daha hatırlamamızı sağlıyor. Filmin, ABD-İran ilişkileri bu kadar gerginken ortaya çıkması “zamanlama” meselesini başlı başına bir tartışma konusu haline getiriken, bir de hadi söyleyelim resmen kayırılarak “en iyi film” olarak Oscar’la taltif edilmesi iyice kafaları bulandırıyor. Amaç sanat mıdır yoksa kamuoyu oluşturmak, algıları manipule etmek, toplumu bir icraata (mesela savaş) hazırlamak mı? Bakalım ABD Oscar’ın götürdüğü yere gidecek mi? Bunu zaman gösterecek…
Argo
Yön: Ben Affleck
Oyn: Ben Affleck, Alan Arkin, John Goodman
2012 7 115 d. / Tiglon
