“10 Cloverfield Lane” (Cloverfield Yolu: 10) room escape tadında başlayan, korkunun yerini psikolojik gerilime bırakan bol değişkenli bir yapım. J.J. Abrams imzası taşıyan film trafik kazası geçiren Michelle’in kendini borulara kelepçelenmiş bulmasıyla başlıyor ve izleyiciyi hiç beklenmedik gelişmelerle, sürprizler ve hikayelerle şaşırtarak devam ediyor.
Filmin büyük çoğunluğu bir sığınakta geçiyor. Howard’ın (John Goodman) saldırı teorisi, Michelle’e olan gereksiz insaniyeti, sığınağın alışılmışın dışındaki zenginliği ve odanın etrafındaki ipuçları Michelle’in olduğu kadar izleyicinin de kafasını karıştırıyor. Tam bir olasılığı kabullenmişken, o olasılığı ortadan kaldırmamaya özen göstererek farklı ihtimaller sunuyor. Her 10-15 dakikada bir izleyicinin aklını karıştırmaya çalışıyor film. Hiç beklenmedik bir yerden beklenmedik bir detay çıkıveriyor gün yüzüne, sonra da o detayların dayandığı asıl gerçek çürütülüveriyor aniden. Ve 103 dakikanın 90 dakikası bu tempoda, izleyiciyi sıkmak bir yana daha da içine çeken edayla ilerliyor. Geri kalan sürede de izleyiciyi gerçeklerle baş başa bırakıyor.
Benim gibi ilk filmden (Cloverfield) haberi olmayanlar için “10 Cloverfield Lane” insan merakını harika kullanıyor. Korku/gerilim sevmeyen kimseleri bile perdeye kilitliyor, anlatılan hikayeleri bir yap-boz misali birleştirmesi için imkan tanıyor. İlk filmden bihaber olanları uyarıyorum, ilkini bu filmden sonra izleyin zira filmin sonunda neyle karşılaşacağınıza, gerçeğin ne olduğuna dair en ufak bir sürpriz-bozan filmin büyüsünü bozmaya yetecektir. Her halükarda, ilkini izlemiş olun ya da olmayın harika bir gerilim. John Goodman’ın oyunculuğu ise filmin adeta tuzu biberi. Keşke sonundan da bahsedebilsem…
