Kings Of Leon 1999 yılında Nashville’de 3 kardeş ve bir kuzen Followill’lerden kurulu bir garage rock/southern rock grubu. Kardeşlerden Caleb vokal/gitar, Jared bas, Nathan davul çalarken kuzen Matthew da yine gitarla eşlik ediyor. Grup albüm kayıtları için stüdyoya hep beraber girip canlı kayıt yapmayı tercih ediyor.
Burak İşyar
Kings Of Leon özellikle ilk albümleriyle İngiltere’de kendi ülkesine oranla daha fazla tutuluyordu; örneğin grubun debut albümü ABD’de 113, İngiltere’de ise 3 numaraya kadar yükselmişti. Bu durum 2008’de piyasaya sürülen 4. albümleri Only By The Night’a kadar sürdü. Özellikle sarhoş erkeklerin biraraya gelip söylemeye bayıldığı iki hit şarkı Use Somebody ve Sex On Fire ile albüm ABD’de 2 milyon tüm dünyada ise 6.5 milyon adet sattı.
Aslında benim pek sevmediğim bir grup olan Kings Of Leon’un büyük ümitlerle beklenen 5. albümü bu yılın Ekim ayı ortalarında piyasaya sürüldü. Daha önceki albümlerini birkaç kez dinlemiş ve çok da beğenmemiştim. Bu albümü de bu hafta dinlerken bir yandan da çeşitli gazete ve dergilerde çıkan eleştirilere göz attım. Genelde indie/rock eleştirmenleri çıkan yeni albümler hakkında oldukça olumlu şeyler yazarken aşağıda fan yorumlarında “ilk albümlerin çok daha iyi olduğunu” okumaya alışmış birisi olarak bu kez bunun tam tersini görmek beni şaşırttı.
Albümün açılış parçası The End ve ardından gelen ilk single olan Radioactive bana “ben bu grubun nesini beğenmiyordum acaba?” dedirtecek kadar etkiledi beni. Ancak daha sonra bütün güzel melodilerin ve gitar tınılarının bu ilk iki şarkıda tüketildiğini düşündüm bu ilk dinleyişimde.
Örneğin Pyro, Mary, Beach Side gibi şarkılar 90’lı yılların başlarında sevdiğim The Black Crowes‘ı hatırlatan southern rock havasında. Nakaratlar ve gitar soloları American rock kokuyor. Ne müzik ne de sözler bende bu albümü tekrar dinleme isteği uyandırmıyor – belki de Kings Of Leon’u sevmediğim için önyargılı yaklaşmış da olabilirim. Ayrıca, beni Caleb’in vokallerinde rahatsız eden birşey var: solistin sesi oldukça farklı ama sanki özellikle kendini çok zorluyormuş gibi geliyor bazen bana.
Benzer şekilde Back Down South harmonikalı girişi, Caleb’in sözleri vurgulama tarzı ile biraz country’e kaçıyor; sanki grup Nashville’den kaynaklanan kültürel köklerine dönüş yapıyor gibi bir izlenim yarattı bende. Şarkının ismi de bu görüşümü destekliyor aslında. Pony Up ise ilk başta 80’leri hatırlatan bas girişi ve basit/melodik gitarları ile hoş bir parça. Benzer şekilde güzel bir gitar soloya sahip olan Mi Amigo yine bende grubun yönünün biraz modern country müziğine döndüğü izlenimi yarattı. Son zamanlarda bazı Amerikan rock gruplarında (mesela Kid Rock) gördüğümüz country’leşme sürecinin ticari başarıya dönüşmesi dalgasına belki de Kings Of Leon da ister istemez katılmakta. Belki de bir sonraki albüm Nashville hayranlarına hitap edebilir.
Genel olarak sevmediğim bir grubun çok da beğenmediğim bir albümü hakkında yorum yapmanın riskli olduğunu bilmekle beraber fikirlerimi paylaşmak istedim. Yorumlarınıza açığım. İngiltere’nin yanısıra Avrupa’nın pek çok ülkesinde 1 numaradan listelere giren albümden en beğendiğim şarkılar The End, Radioactive, The Immortals ve Pony Up.
